அச்சம்...

தெருவில் இறங்கி நடக்கையில்

எல்லா வண்ணங்களும்

அச்சம் கொள்ளச்செய்கின்றன.

சில வேளைகளில்

வானவில்லின் மீதே

ஐயம் வருகிறது.

வண்ணத்துப்பூச்சியைக் கண்டால் கூட

வல்லூறைக் கண்டத்

தாய்க்கோழியாய்த் தவிக்கிறது மனது.

அம்மணமாய்த் திரிந்தபோது

ஏதோ ஒரு கரடி

என்றோ ஒரு சிங்கம்

எதிரே வருகையில்

அச்சம் வந்தது.

ஆடை உடுத்திய காலத்தில்

வண்ணங்களைக் கண்டாலே

வயிறுபுரள அச்சம் பீறிடுகிறது.

மலர்கள் சூடிக்கொண்டிருந்த வரை

வண்ணங்கள் பெருமைகொண்டிருந்தன.

மதங்கள் சூடிய பின்னாலே

அச்சப்படுத்துகின்றன.

எந்த வண்ணத்தை அணிதிருந்தாலும்

மதங்கள் கொப்பளித்துத் துப்புவதென்னவோ

குருதிச் செந்நிறமே.

 

என்ன செய்வது?

நான் சொல்லிக் கொடுக்காத எதையும்

என் கடவுள் பேசுவதில்லை.

எனவே...

அது ஒரு அழகிய காலம்.

பதினாறு வயதின் பச்சை மீசையும்

இயற்கை உந்திய இளமை ஆசையும்

இணைந்து வளரத் தொடங்கிய காலம்.
அந்தப்

பத்தாம் வகுப்பில் படித்தவரெல்லாம்

படித்தாரா என்றால் விடையேதும் இல்லை.

தாடகை மலையின் தரைப்பரப்பில்

தாழக்குடி எனும் பேர்கொண்ட

ஊரில் இருந்த ஒற்றைப் பள்ளியில்

பத்தாவது வரை சென்றவர் ஆயிரம்;

படித்தவர் சிலரே.

“எண்பதுகளில் படித்தோரெல்லாம்

இணைவோமா?”

கைப்பேசித்திரையில் மின்னியது

குறுஞ்செய்தித் துளியொன்று.

விரித்துப் படிக்கையில்

விளக்கங்கள் நூறு சொன்னது.

சின்னத்திரைவழியே சிலகாலம்

பின்னே சென்றது.

இப்படி விடையிறுத்தேன்.

“மக்கா.. நம்முடன் படித்ததில்

ஆணும் பெண்ணுமாய்

ஏழெட்டு நட்புகள் கற்பனைச் சிற்பிகள்,

என்னையும் சேர்த்து.

வேறு சிலரோ மனமண் குழைக்கும்

அன்புக் குயவர்கள், அறிவேன் நான்.

எண்பதுகளின் அந்த இறுதிப்

பள்ளிநாளில்

தேர்வுகளெல்லாம் முடிந்த

கடைசி நேரம்

தேறாத மனங்கள் விடைகொடுக்க

உள்ளுக்குள்

பாரோமா எனும் வினா வெழும்பிய

பாவிகள் சிலரை நானறிவேன்.

படித்த பாடங்களை விட

பார்த்தவையும் கேட்டவையும்

உளுவை மீன் போல

உள்ளுக்குள் கிடக்கின்றன.

பள்ளிக்காலத்தில் அள்ளிப்பருகிய

மகிழ்சியும் துக்கமும்

மனதின் மடிப்புகளில்

உறைந்து கிடக்கின்றன.

காலம் என்னைக் கவிஞனாக்கியது.

என்ன செய்வது?

எல்லா நாளும் உங்களில் யாரேனும்

எண்பதுகளின் சிற்பமாய்.

என்னுள்ளே வந்து போகிறீர்கள்.

அன்று என் சிற்பத்தில்

ஆயிரம் கைகள் இருந்திருக்கலாம்.

உன்னதில் ஐம்பது தலைகள்

இருந்திருக்கலாம்.

கீழூர்காரன் சிற்பம் தோப்பூர் மண்ணில்

செய்யப்பட்டிருக்கலாம்.

வீரணமங்கலத்தின் கால்கள்

வீணே நடந்துபோயிருக்கலாம்.

இன்னும்…

வேண்டாம்… வேண்டாம்…

எல்லோரும் ஒன்றாக ஒருமுறை

இணையும் நேரத்தில்

ஏதோ ஓர் சிற்பத்தில்

கைகள் உடைந்து போகலாம்.

ஒன்றில் புதிதாக விரல்கள் முளைக்கலாம்.

உள்ள மோதல்களில் ஒன்றின்

மூக்கு உடைந்து போகலாம்.

எனவே ….

காதலின் நாளாம் (14-02-2020)

அரும்பு நனை முகை மொக்குள்

முகிழ் போது மலர் பூ வீ

பொதும்பர் பொம்மல் செம்மல் என

நிலைதெரிந்து,

அடும்பு முதலாக வேரி மலர்

ஈறாக

நூறுமலர் தாங்கியதெம்

பாட்டும் தொகையும்.

இருத்தலின் முன்னே

புணர்தலின் நிமித்தம்

போற்றிச் சிறந்தது எங்கள் மொழி.

கபிலரின் சொற்களில்

காதலில் நனைந்த

காடும் மலையும் எங்கள் நிலம்.

 

எல்லெனும் கதிரோன்

தென்முதல் வடக்கோடி;

மீண்டும் தென்சேர்ந்து

செலவை முடிப்பதுபோல்,

காலம் முழுவதும்

காதலைப் பாடியது எங்கள் இனம்.

நிலத்துக்கொரு மலரென்று

காதலின் நேர்நின்றது காலம்.

அதனால்தான்,

அறஞ்சொன்ன வள்ளுவனும்,

காதலைத் தன்

அடிகளில் நிறைத்துவைத்தான்.

அதியன் அளித்தத்

தேறல் குடுவைக்குள்,

ஔவையும் பாட்டிசைத்தாள்.

குமரித் துறைசேரும்

வண்ணமணல் போலே,

கோடிச் சொற்களில்

களித்துக் கிடக்குது

குறிஞ்சி தொடங்கி எம்காதல்.

வாழ்த்துவோம்

இன்று

காதலின் நாளாம்.