செங்கணை நடந்து கொண்டிருக்கிறான். பகல் தாண்டிய வேளை. கிழக்கே தோன்றிய கதிரவன் மெல்ல ஊர்ந்து உச்சிக்கு ஏறிவிட்டான். ஏதோ ஒரு வேலை நிமித்தமாக நெஞ்சு நிறைந்த காதலி, எயிற்றியைப் பிரிந்து வந்து கொண்டிருக்கிறான். என்ன செய்வது வேலை நடந்தாக வேண்டுமே. அவளும் கூடவே வருகிறேன் என்றுதான் சொன்னாள். ஆனால், கோடையின் வெப்பத்தில் பாலையாய்த் திரிந்துகிடக்கும் இடங்களைக் கடந்து அவளையும் அழைத்துக் கொன்டு செல்ல அவன் மனம் ஒப்பவில்லை. "சீக்கிரம் வருகிறேன், அதுவரை அவளைப் பார்த்துக் கொள்" என்று தோழியிடம் கூறிவிட்டு கிளம்பிவிட்டான்.
செங்கணை செல்வதைப் பார்த்துக்கொண்டே நின்ற எயிற்றியின் கண்களில் மெல்ல நீர் எட்டிப்பார்க்கிறது. ஊர் எல்லையில் அவன் சென்று மறையும் வரை பார்த்துக் கொண்டே நிற்கிறாள். கண்கள் மாரியெனப் பொழிகின்றன. அருகில் நின்ற தோழி அவள் கையை இறுகப் பற்றிக் கொள்கிறாள். "அழாதே.. அவன் விரைவில் வந்துவிடுவேன் என்று சொல்லித்தானே செல்கிறான். கலங்காதே" என்று காதருகில் சொல்கிறாள். அதற்கு மேல் அவளாலும் பேச இயலவில்லை. எயிற்றியின் கவலை இவளையும் வாட்டுகிறது. மெல்ல அவளது கண்ணீரைத் துடைக்கிறாள். அழுகையிலும் மெல்ல முறுவல் பூக்கிறாள் எயிற்றி. "நான் அவர் போய்விட்ட கவலையில் அழவில்லையடி பெண்ணே"...
"பிறகு எதற்கு இவ்வளவு கண்ணீர்?"
