வானம் இருண்டுகொண்டுவந்தது. தொலைவில் மெல்லிய மின்னல் கீற்றுகள் பளிச்சிட்டன. மண்ணிலிருந்து வெப்பம் மெல்லக் கிளம்பியது. உடலில் சூடு படுவதை உணர்ந்த அந்தக் காக்கை தன் கூடு நோக்கிப் பறக்கத் தொடங்கியது. காட்டிலிருந்த எல்லா காக்கைகளும் வரத்தொடங்கியிருந்தன. கூடவே கிளிகளும், கொக்குகளும், ஒன்றிரண்டு குயில்களும்.
அந்த வேப்பமரத்தில் ஏராளமான உயிர்கள் வாழ்கின்றன. அதன் வயது யாருக்கும் தெரியாது. அது எத்தனையோ உயிர்கள் முட்டையின் ஓடு உடைத்துப் பிறந்ததை, வயதாகி கிளையிலிருந்து வீழ்ந்து மடிந்து எறுப்புகளுக்கு உணவாகிப்போன பறவைகளை, தன்மீது ஊர்ந்துகொண்டிருக்கும்போதே குருவிகளால் கொத்தித் தின்னப்பட்ட புழுக்களை, காக்கைகளைத் துரத்தும் அணில்களை, உதிர்ந்துகிடக்கும் சின்னக் குச்சிகளை எடுத்துச் செல்லும் புறாக்களை, வெயில் கொதிக்கும் வேளைகளில் தன் நிழலில் தங்கிச் செல்லும் ஆடு மாடுகளைப் பார்த்திருக்கிறது. ஆனாலும் அங்கே ஏராளம் வதிபவை காக்கைகளே.
உண்டா? இல்லையா? என்ற வினாவின் கருப்பொருளாக, கடவுள் மட்டுமன்றி இந்தக் கொரோனாவும் சேர்ந்துகொண்டதுதான் இருபத்தொன்றாம் நூற்றாண்டின் பெருவியப்பு. நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமும் கொண்டு, ஆகக் குழம்பிய நிலைக்கு அறிவியலைத் தள்ளியதும் இதுவே.
சரி. போகட்டும். நான் சொல்ல நினைப்பது அறிவியல் குறித்தல்ல.
நண்பர் ஒருவர் தொற்று உறுதி செய்யப்பட்ட நிலையில் மருத்துவமனையில் சேர்ந்திருந்தார். பத்து நாள்களில் தொற்றிலிருந்து விடுபட்டாலும், உயிர்வளி அளவுகள் சரியில்லை என்று மருத்துவமனையிலேயே தொடர்ந்தார். அவருடன் அவரது தம்பி ஒருவர் மட்டுமே துணையாக இருந்தார். ஒருநாள் மூச்சு திணறத் தொடங்கியிருக்கிறது. "வலி தாங்க முடியவில்லை" என
"கண்ணுல விட்டா வேற ஒண்ணும் செய்யாதில்ல வைத்தியரே.. நல்லா கொணமாயிரும்லா." என்று நம்மாளு வழக்கம் போல கேட்டு விட்டால் அந்தக் குப்பியைப் பிடுங்கி ஓங்கி தரையில் அடித்து உடைத்துவிட்டு (அப்ப எல்லாமே கண்ணாடிக் குப்பிகள் தான்), அவர் பாட்டுக்குப் போய்க்கொண்டே இருப்பார்.
ஏன் இப்படிச் செய்கிறார் என்று அப்பாவிடம் கேட்டால் "மருந்த நம்பணும்டா, வைத்தியன நம்பணும்டா.." என்று சொல்வார்.
அவரது மருத்துவத்தின் சிறப்பை பல முறை நேரில் கண்டிருக்கிறேன்.
நினைவைக் கிளறிய தம்பிக்கு நன்றி.
