எல்லா
மொழிகளிலும் கேட்கிறது
பெண்ணின்
அலறல்.
எல்லா
நிலங்களிலும் சிந்துகிறது
அவள்
குருதி.
எல்லா
தெய்வங்களும்
காட்சிமறைத்தன,
அவள் கண்
இருண்டபோது.
எல்லா
மதங்களும்
கட்டுண்டு
கிடக்கின்றன,
பிடுங்கி
எறியப்பட்ட
அவள்
மயிர்ச் சுருளில்.
எல்லா
சாதிகளும்
ஒளிந்துகொண்டன,
வீசி
எறியப்பட்ட
அவள்
ஆடைகளுக்குள்.
மனிதம்
மறைந்துகொண்டது
உடல்
கிழித்தவன்
விரல்
நகக்கண்ணில்.
மனச்சான்று
மரித்துக்கிடக்கிறது
வாக்குச்
சாவடிகளின்
வாயில்களில்.
இடுகாடும்
சுடுகாடும்
எல்லைகளாக இருப்பதா
நாடு?
வெட்கம்.
தமிழ்த் திரைமொழியை
ஒற்றைக் கொட்டொன்று
ஓசையெழுப்பும்
நட்ட நடு இரவில்,
வெட்ட வெளியில்
வரம்பின்றி
விரிந்துகிடக்கும் மையிருளில்,
சுடலைமாடன் காடேக
மார்பில் அணைத்தத்
தீப்பந்த வெளிச்சத்தில்
மாடனின் கச்சையை
இறுக்கிப் பிடித்து
“சொள்ளமாடா மழ எப்பவரும்?”
என்று கேட்ட
வேலப்பண்ணனின்
மனதுக்கும் மாடனுக்கும்
மயிரிழை தூரந்தான்.
===========================
'மொட்டை மாடியில் பட்டாம்பூச்சிகள்' கவிதைத் தொகுதி.
திருச்சிராப்பள்ளி ப.மாதேவன்
11-07-2023
===========================
"இது ஒடுக்கப்பட்டவர்களுக்காக எடுக்கப்பட்ட படமல்ல. ஒடுக்குமுறைகளை சந்திக்காதவர்களுக்கன படம். இன்னும் சொல்லப்போனால் பார்ப்பனியத்தால் சூத்திரன் என அழைக்கப்பட்டு, தன் வரலாறு, பண்பாடு மறந்துபோய், பட்ட வலிகளையும் மறந்துபோய், ஆண்டவர்களாய், அடிமை செய்தவர்களாய் எண்ணிக்கொண்டு இருப்பவர்களுக்கான படம். நம்பூதிரி ஆட்சியாளர்களுக்கு முன்னால் முலை திறந்து காட்டி நின்ற, ஆதிக்க சாதி உட்பட அத்தனை சாதி தாய்மார்களையும் வரலாறு மறக்கவில்லை. இப்படி தமிழ்நிலம் முழுவதிலும் தாய்களின் வலி மறந்துபோன பிள்ளைகளுக்காகவும் எடுக்கப்பட்ட படம்."
"நமக்கு முதுமை வந்து இயலாமல் போய்விட்ட காலத்தில், வயது வந்த மகன் கழிவறைக்குப் பதில் வரவேற்பறையில் சிறுநீர் கழித்து விட்டால்... நமக்கு எப்படியிருக்கும்?
