இதுவரை;
யாரும் எச்சில்
படுத்தியிராத
சொற்கள்
தேடியெடுத்து,
உனக்கொரு
கவிதை எழுதுகிறேன்.
இதுவரை;
யாழ் நரம்புகள் சிந்தியிராத
இசைத் துணுக்குகள் சேர்த்து,
அதைப்
பாடலாய்
இசைக்கிறேன்.
ஓசைகளற்ற காற்றில் மிதந்து
உன் காதுகளில்
சொல்லிவிட
நினைக்கிறேன்.
உதடுகள் உரசும் ஓசை
காது மடல்களைக்
காயப்படுத்திவிடுமோ?
ஐயம் எழுந்ததால்
மௌனம் பழகுகிறேன்…
என்றேனும் இசைத்துவிடும்
ஆசையைச் சுமந்தபடி.
29-12-2024
இருளின் ஆழ்மனதைத்
தேடியலைந்த கலைஞன்.
தன் மொழியின்
மூலத்தை
அறிந்திருந்த
கவிஞன்.
வாழ்க்கையின்
மீது
காமம் கொள்ளாத
அவனை
சாக்காடு ஒருபோதும்
காயப்படுத்திவிட
முடியாது.
26-12-2024
நெடுந்தொலைவு நடந்த
களைப்பில்
இளைப்பாறுகிறது
மனம்.
இறக்கி வைக்க
முடியாத ஒன்றை
பாரம் என்று
எப்படிச் சொல்வது?
வீழும் விதையிலும்
புதைந்த கிழங்கிலும்
உயிர்த்து முளைத்தெழும்
விந்தை நிகழ்த்திடும்
செங்காந்தள்.
சிராப்பள்ளி ப.மாதேவன்
26-11-2019
செருப்புகுந்து பகைவர்
குலைநடுங்கவைத்த;
நெடுஞ்சேரலாதன்,
இளஞ்சேட்சென்னி,
கடுங்கோன்பாண்டியன்,
இந்த நூற்றாண்டின்
கரிகாலன்
தமிழ்நிலத்தின்
பெருஞ்சுவடுகள்.
குறிஞ்சியும் முல்லையும் மருதமும் நெய்தலும்
மருங்கிடில் விளையும் மற்றுமோர் பாலையும்
உலகம் முழுமையும் உறையும் தமிழரும்
பெருமை கொள்ளும் பெரும் பேரரசே,
வாழி… நீவிர்! வாழி! வாழி!!
வரலாற்றுப் புதிர்களை விடுவிப்பதென்பது அறிவுக்கு அறைகூவல் விடுக்கின்ற கடினமான பணி. அதிலும், பண்பட்ட, பெருவாழ்வு வாழ்ந்த ஒரு நாகரிகத்தின் சிறந்த குறியீடாக மதிக்கப்படுகின்ற ஒரு இடத்தை, தவறாக அடையாளம் காணப்பட்டு பல ஆண்டுகளாகச் சரியானது என நம்பப்பட்ட ஓர் இடத்தை, மீள அடையாளப்படுத்தும் முயற்சியும் அது சார்ந்த ஆய்வும் மிகக் கடினமானவை.
"அன்னா தெரியில்லா காம்பவுண்ட் செவுரு.. அது அப்பெல்லாம் இவ்ளோ ஒசரம் கெடையாது." தொடர்பே இல்லாமல் பேசினார் அப்பா. ஆனால் முகத்தில் ஏதோ ஒரு மலர்ச்சி.
"உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்?"
"காரக்குடிக்குப் போகையில இங்க வண்டி ரெம்ப நேரம் நிக்கும். அந்தச் செவத்துக்கு அந்தப் பக்கம் தான் இந்தியன் காப்பி அவுஸ். ஏறிச் சாடிப் போய் தோசையும் காப்பியும் குடிக்காம காரக்குடிக்குப் போவே மாட்டோம். காலேஜுக்குப் போற வரைக்கும் ருசி நாக்குலேயே நிக்கும்."
மதுரை தொடர்வண்டி நிலையத்தில் நின்று கொண்டிருந்த வண்டியொன்றின் எதிர்புற இருக்கையில் அமர்ந்து அப்பா என்னிடம் இதைச் சொன்னபோது எனக்கு வியப்பு மேலிட்டது. எல்லா சிற்றூர்களிலுமிருந்த பெரும்பாலான அப்பாக்கள் இப்படித்தான் இருந்திருக்கிறார்கள் போலும். அவர்கள் வாயால் அவர்களைப் பற்றி அறிந்து கொள்ள, நம் மனதில் உள்ளவற்றைக் கேட்க நாற்பது ஆண்டுகளுக்கும் மேல் காத்திருக்க வேண்டியிருந்தது.
ஆனால் காலம் அதற்குள் எமக்கிடையேயான தொலைவை அதிகரித்திருந்தது. உற்பத்திப் பொருளாதாரமான வேளாண்மையை விட்டுவிட்டு மாத ஊதியத்திற்கு மாறியதன் விளைவு சொந்த மண்ணை, மக்களை இழக்கவேண்டியிருந்தது.
பொங்கல், தீபாவளி போன்ற விழாக்களின் போது கிடைக்கும் குறுகிய கால நெருக்கத்தில் ஊர் குறித்து உறவுகள் குறித்து அரசியல் குறித்து அவருடைய கல்லூரி வாழ்க்கை குறித்து என அப்பாவுடன் நிறைய உரையாடல்கள் நிகழ்ந்திருக்கிறன்றன.
ஆனாலும், பக்கத்து ஊர் சோதிடர் ஒருவர் சொன்னதை நம்பிவிட்ட அவரது தாய்க்கு, அது தவறென்று மெய்ப்பிக்கத் தன் வாழ்க்கையையே பணயம் வைத்து, தன் மூச்சின் இறுதிவரை வாழ்ந்து காட்டிய அவரிடம் கேட்காமல் விட்டுவிட்டவையே பெரும் பகுதி என எண்ணும் போது மனதுக்குள் ஒரு அயற்சி வருவதைத் தவிர்க்க இயலவில்லை.
நல்லவர்கள், எல்லோருக்குமே நல்லவராக இருக்க முடிவதில்லை. கெட்டவர்கள் எப்போதுமே கெட்டவர்களாகவும் இருப்பதில்லை என்ற வாழ்வியல் பாடத்தை, பேசியும் பேசாமலும் உணர்த்திய என் தந்தையின் நினைவுநாள் இன்று.
உள்ளத்தின் அடுக்குகளின்
கதகதப்பில்,
உணர்வுகள் சுரக்கும்
ஈரக்கசிவில்,
நினைவுகள்;
கவிதைகளாய்க் கனிகின்றன.
இணை மறைந்து
ஏற்பட்ட வெற்றிடத்தை
நினைவுகளைக் குழைத்து
நிறைக்கும் முயற்சியில்
இரவுகளைத் தொலைக்கிறது
முதுமை.
பூவின் இதழ்களில்
பட்டாம்பூச்சியின்
காலடித் தடங்கள்.
நொடிப்பொழுதுக் களவு.
மலையெங்கும்
அலர் தூற்றிப்
பறக்கின்றன
வண்ணத்துப் பூச்சிகள்
நேற்றைய வண்டிகளின் பேரிரைச்சல் அடங்கிய, சக்கரங்கள் நெரித்துப் புழுதி கிளம்பி மரங்களின் இலைகளில் படிந்து அதிகாலைப் பனிமூட்டமாய் மிரட்டும் வடபழனி கோடம்பாக்கம் சாலையில் நடந்து கொண்டிருக்கிறேன். மெட்ரோ பணிகளுக்காகக் புலியூர் அரசுப் பள்ளியின் அருகே முறித்து வீழ்த்தப்பட்ட பெரிய அரசமரத்தின் காய்ந்துபோன தடி ஒன்றின் மேலே எழுபது வயது மதிக்கத்தக்க பெரியவர் அமர்ந்திருக்கிறார். அருகே சோற்றுவாளி ஒன்றைத் திறந்தபடி நாற்பதைத் தாண்டிய ஒருவர்; மகனாக இருக்கலாம். சாப்பிடுமாறு சைகை செய்துவிட்டு நகர்ந்து போகிறார்.
இருவருமே ஒப்பந்தப் பணியாளர்களுக்கான ஆரஞ்சு மற்றும் நீல வண்ணங்களில் சீருடை அணிந்திருக்கிறார்கள். இந்த பெரியவருக்கு இங்கு என்ன வேலை? பளு தூக்கும் இயந்திரங்கள் நகர்ந்து வருகிற போது எதிரே வருகிற வாகனங்களுக்கு வழி அமைத்துக் கொடுக்கலாம், எச்சரிக்கை செய்யலாம் இப்படியான பணிகள் இருக்கலாம் என்று தோன்றியது. ஆனால் அவருக்கு வேலை செய்தாக வேண்டிய கட்டாயம் இருக்கிறது என்பதை உணர்ந்து கொள்வதில் சிக்கலில்லை.
ஆவணி மாதத்து
வைகறை வானத்தின்
கருப்பு வெள்ளைத்
திட்டுகளாய் நினைவுகள்.
வரையப்படாத
கோடுகளுக்கு இடையே
நீலப் பெருவெளி.
காகிதத்தில் கவியக்
காத்திருக்கின்றன
சில கவிதைகள்.
23-08-2024
பரண் மேல்
பூட்டவிழ்த்துத்
தானே திறக்கின்றது
ஊர் மறந்த மனிதனின்
மனப்பெட்டகம்.
அதிலிருந்து
விழுந்து நொறுங்கி
காகிதத்தில் வழிந்தோடும்
நினைவுகளின் மொழியாற்றில்,
நம்மை உள்ளிழுக்கும்
காலச்சுழிகள்.
20-08-2024
. ==================
அப்பொழுது தான் ஒடித்துத் தோலுரிக்கப்பட்ட வாகைக்குச்சி ஒன்று வீட்டின் பின்புறமிருந்த களத்தின் தென்மேற்கு மூலையில் மண்ணில் வரையப்பட்ட வட்டத்திற்குள் வழவழவென்று வெண்ணிறமாய்க் கிடக்கிறது. அருகில் இருந்த வேப்பமரத்திலும் பூவரசமரத்திலும் குரங்குகள் போலே தொங்கிக் கொண்டும் அங்குமிங்கும் ஏறி இறங்கி குச்சியை எடுப்பதற்காகப் போக்குக் காட்டிக்கொண்டும் இருந்தார்கள் நண்பர்கள். அந்த வாகைக் குச்சியையும் காவல் காத்தாக வேண்டும், அவர்களில் யாரையாவது தொட்டுவிடவும் வேண்டும் என்ற முனைப்பில் நான் அங்குமிங்கும் அலைபாய்ந்து கொண்டிருக்கிறேன். பூவரச மரத்தின் ஒல்லியான கொப்பைப் பிடித்ததால் சறுக்கி விழுந்த வேலப்பனை சட்டென்று தொட்டுவிட எத்தனிக்கையில்...
மேற்கின் கிழக்கல்ல
நாங்கள் என
தாய்மொழியில் முழங்கிய
விடுதலையின் குரல்வளையே
உடைக்கப்படுகிறது.
மக்கள் நலம் பேணாது
மரணிப்பவர்கள்
கல்லறையில் பெயர்
பொறியாதிருங்கள்.
பூக்களின் முகவரி,
மணம் என்றது மூக்கு
நிறம் என்றன கண்கள்.
இருளில் என்ன செய்வாய்?
என்றது மூக்கு.
தொலைவை எப்படிக் கடப்பாய்?
என்றன கண்கள்.
சாறெடுத்துக்
குப்பியில் அடைத்துப்
பத்திரப்படுத்து
என்றது மனம்.
வெற்றுக் குடுவையில்
வேதிப்பொருட்கள் சேர்த்து
மல்லிகையைப்
பெற்றுச் சிரித்தது அறிவு.
உரையாடல் தொடங்கவேண்டும்...
திருச்சிராப்பள்ளி ப.மாதேவன்
நீண்ட நெடிய பேருலகின் வாழ்க்கையில் எல்லா உயிர்களிலுமே பெண்பால் உயிர்கள் முகாமையாகக் கவனிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. அதன் அடிப்படையிலேயே அந்தந்த உயிர் சமூகம் வாழ்ந்து வந்திருக்கின்றது. ஒரு தலைமுறையைப் பெற்று வளர்த்தெடுக்கிற வேலை இயல்பிலேயே பெண்களுக்கு வாய்த்திருப்பதனால் எல்லா உயிரினங்களிலும் இருக்கின்ற பெண்பால் உயிர்களுக்கு அதிகமான கவனம் இருந்திருப்பதாகவே கருதவேண்டி இருக்கிறது.
நேற்று கூரியரில் (courier-க்கு தமிழில் என்ன சொல்வது?) முனைவர் ஏர் மகராசன் அவர்கள் அனுப்பிய உறையொன்று வந்து சேர்ந்தது. முன்பே நண்பர் செந்தில் வரதவேல் அனுப்பிவைத்த “வேளாண் மரபின் தமிழ் அடையாளம்” நூலும் மேசையில் இருக்கின்றது. அதைப் படித்து விட்டேன். எழுதவேண்டும். (கனமான செய்திகளைச் சுமக்கின்ற நூல் அது)
கடந்த இரண்டு மாதங்களாக எழுத இயலவில்லை. கை கொஞ்சம் முரண்டு பிடிக்கின்றது. தொடர்ந்து எழுதுவதும் தட்டச்சு செய்வதும் கடினமாக இருக்கின்றது.
பேசியே எழுத உதவுகின்ற செயலிகள் அத்துணை வசதியாக இல்லை. முயற்சித்தேன். கையால் எழுதுகின்ற போது வந்து விழுகின்ற சொற்கள், செயலியில் பேசுகின்றபோது சரியாக வரவில்லை. மீண்டும் கையால் எழுதுவது / தட்டச்சு செய்வது என்பதே சரியாக இருக்கும் என எண்ணுகின்றேன்.
முனைவர் தென்னன் மெய்ம்மன் அவர்களது “திருமகள் இலக்கணம்” நூலுக்கு மெல்ல எழுதி முடித்துவிட்ட எனது முன்னுரையோடு, அவரது நூலும் வெளிவந்துவிட்டது. அதைத் தனிப்பதிவாக இடுகின்றேன்.
இப்பொழுது சொல்ல வந்தச் செய்தி வேறு. கூரியர் கொண்டு வந்தவர் உறையை என்னிடம் தந்துவிட்டு கையெழுத்தும் வாங்கியபின் “ஐயா, இந்தப் பள்ளியில் தான் நான் படித்தேன்” என ஏர் மகராசன் அவர்களின் முகவரியில் இருந்த “வி நி அரசு மேல் நிலைப்பள்ளி, பெரியகுளம்” என்பதைத் தொட்டுக் காட்டினார். அப்பொழுது அவர் முகம் ஏக்கம் கலந்த மகிழ்ச்சியை வெளிப்படுத்தியது. ஏறத்தாழ ஐம்பது வயதிருக்கும் அவருக்கு.
“ஐயா இந்த நூலை அனுப்பியவர் அங்குதான் பணியிலிருக்கிறார். நான் நேரடியாகப் பார்த்ததில்லை. கைப்பேசியில் பேசியிருக்கிறேன். உங்களுக்கு அவரைத் தெரியுமா?” என்றேன்.
“நான் ஊரை விட்டு வந்து நாளாச்சு ஐயா. எனக்கு அவரைத் தெரியாது” என்றவர், “வேறு ஒன்றுமில்லை ஐயா இந்த வி.நி ன்னு போட்டிருக்கே, அது என்னன்னு உங்களுக்குத் தெரியுமா? ஏன்னா நாங்க படிக்கும் போது அப்படிப் பெயர் எதுவும் இல்லை. அதுக்குத்தான் கேட்டேன்” என்றார்.
“தெரியவில்லை ஐயா. நூல் அனுப்பியவரிடம் கேட்டால் தெரியும்”
"நீங்கள் படித்த காலத்திற்குப் பின்பு யாரவது பெரியவர்களின் பெயரை வைத்திருக்கலாம்" என்றான் என் மகன்.
“பரவாயில்லை ஐயா. எனக்கு நேரமாகின்றது. வருகிறேன்” என்றபடி கீழிறங்கிச் சென்றுவிட்டார்.
நரை கூடிய தலை. ஒல்லியான உருவம். அதற்குள்ளே ஏதோ ஒரு காலத்தின் தேடல். உறையைப் பிரிக்கிறேன்.
“நிலத்தில் முளைத்த சொற்கள்”.
இது என்ன பொருத்தம் எனத் தெரியவில்லை. பூரணகாயபரின் தற்செயல் கோட்பாடுதான் நினைவுக்கு வந்தது. உறை கிழித்து நூலைத் திறந்தேன்.
“கருப்பம் கொண்ட
பிள்ளைத் தாய்ச்சியாய்
உயிர்த்தலைச் சுமக்கின்றன
நிலம் கோதிய சொற்கள்” …. அடடா..
இன்னும் ஒருநாள் அவர் அஞ்சல் சுமந்து வருவார். அதற்குள்ளாக நான் வி.நி என்ன என்பதை ஏர் மகராசன் ஐயாவிடமிருந்து தெரிந்து வைத்திருப்பேன். மீண்டும் அவர் வருகின்ற போது சொல்வேன். நரையேறிய அவர் தலையை அந்தச் சொற்கள் கோதும்.
காத்திருக்கிறேன்.
ஆறுவழிச் சாலைகளாகக்
கிடப்பதைவிட,
செருப்புகளற்றக் கால்களை
உரசும்
வரப்புகளாக நிற்பதிலே
பேரின்பம் கொள்கின்றேன்.
(தூங்கிசை அகவல் ஓசை உடைய நிலைமண்டில ஆசிரியப்பா)
கழுகுமலையில்
சிலைவடித்த உளிகள்
அம்மி கொத்திக்கொண்டிருக்கின்றன,
அரவை எந்திரம்
இல்லாத வீடுகளில்…
சித்தன்னவாசல் ஓவியமெழுதிச்
செழித்துக்கிடந்தத் தூரிகைகள்
சுண்ணாம்பு பூசிக்கொண்டிருக்கின்றன,
கழுதைகள் உரசும்
கட்டைச் சுவரில்….
நாமோ,
கொலைவாட்களைக்
கோபுரத்தில் ஏற்றிவைத்தோம்.
அவை
நம் மீது விழுந்தே
உயிர் குடிக்கின்றன.
தாயின் மாரில்
வாளிறங்கியபோதும்
தனயன் உறக்கம்
கலைந்திடவில்லை,
என் செய்ய?
 |
| வாஞ்சிநாதன் மனைவி பாத்திரம்கழுவி வயிறு வளர்த்தத் தெரு |
கொடியவனைச் சுட்டுவிட்டுத்
தன்னுயிர் மாய்த்த
கட்டியவன் வீரவாஞ்சியானான்.
நம்பி வந்த பொன்னம்மாள்
நலங்கெடப் புழுதி வீழ்ந்து
நாற்றிசையும் அலைந்தலைந்து,
எச்சில் பாத்திரம் விளக்கியே
எலும்பிடைச் சிறுத்திருந்த
இடும்பைகூர் வயிற்றின்
பசியடைத்தாள்.
ஒட்டியிருந்தப் பருக்கைகளைக்
கழுவிக் களைந்தாரோ?
அன்றி,
ஒருவேளை உணவாகுமென
பழையதில் சேர்த்தாரோ?
ஒழியா வயிற்றுக்காய்
அவர் பட்ட பாடெல்லாம்
அழியாதிருக்குதையா,
அத்தனையும்
மெய்யாய் இருந்ததனால்!
 |
| வாஞ்சியின் சிலை அருகே ரெங்கையா முருகன் |
================
படம் திரு ரெங்கையா முருகன்
கடந்த பத்து நாட்களுக்கும் மேலாக மேசை மேல் கிடைபோட்டு கிடக்கிறது “கிடை” எனும் மேய்ச்சல் சமூக - பண்பாட்டு ஆய்வுக் காலாண்டிதழ். அவ்வப்போது மென்நிழலில் படுத்து அசைவெட்டும் மாட்டைப்போலே அங்குமிங்கும் போகும்போதும் வரும்போதும் அதன் பக்கங்களை மெல்லத் திருப்பிக் கொண்டிருக்கிறேன்.
சுவரில் முதுகுசாய்த்து உட்கார்ந்து கொண்டு கிண்ணத்தில் இருந்து காரச்சேவு எடுத்துக் கொறித்தபடியே படிக்க ஏதுவான நூலல்ல. மேடும் பள்ளமும் என பல நூறு கிலோமீட்டர்கள் பலநூறு ஆடுகள் / மாடுகளோடு நடந்து, வேளாண்மையின் முகாமையான அங்கமாகிய மண்ணை வளமாக்கும் பணியைச் செய்யும் மேச்சல் சமூகம் குறித்தான வாழ்வியலும் இருப்பும், நாளை குறித்தான கேள்விகளோடும் வார்க்கப்பட்டிருக்கும் காலாண்டிதழ்.
நேற்றிரவு அந்தக் காணொலியைப் பார்த்ததிலிருந்து மன வருத்தமும் உளைச்சலும் ஆட்கொள்ள, களைப்போடு இருக்கின்றேன்.
இன்னும் எத்தனைக் காலம்தான் ஏமாற்றுவார் என்ற தஞ்சை இராமையாதாசின் பாடல் உள்ளத்தின் ஓரத்தில் ஒலித்துக் கொண்டேயிருக்கின்றது.
படித்தவன் சூதும் வாதும் செய்தால் போவான், போவான்; ஐயோ என்று போவான்! என்று பாரதி ஒருபுறம் புலம்புகிறான்.
அப்படியெதுவும் நிகழாது என்று "முதலெனப்படுவ"தென்ற தொல்காப்பியமும், "தருக்கமும்" பழந்தமிழர் "விண்ணியலும்" சொல்லிச் சென்றுவிட்டனவே பாரதி. நீ அறியாதிருப்பாயா? அவற்றையெல்லாம் அறிந்தவர் தாமே ஏமாற்றுகிறார்.
இல்லையென்று மறுப்பீராயின் அறியாது உளறுகிறார் என்றாவது உரைப்பீர்.
பாவம் பலர். மந்தை மந்தையாய்...
27-05-2024
